وقتی مصنوعات آهنی هم دل داشتند !
این داستان از اونجا شکل گرفت که BBC فارسی, یه کانال تو اینستاگرام معرفی کرد که هنرش ثبت و ضبط در و پنجره و حفاظهای آهنی قدیمی در تهران است. پیگیری این کانال, خاطراتی رو زنده کرد که بخشی اش رو اینجا میگذارم :
یه زمان مردم به کارشون عشق داشتند. در این مورد خیلی حرف میشه زد. اما از آنجا که سایت ما کارش دکوراسیون است, تنها به چند بخش فنی اشاره میکنیم.
میگویند : میان ماه من با ماه گردون / تفاوت از زمین تا آسمان است !
اونزمان بعضی راننده های اتوبوس شرکت واحد یه جور جلوی اتوبوس و قسمت راننده رو تزئین میکردن که انگار اونجا بخشی از خونه خودشون محسوب میشد. البته این کار نزد همه راننده ها مرسوم نبود، اما این اهل دل هم کم نبودن. موقع رانندگی بهترین لباسهای خودشون رو می پوشیدند, کفش نوک تیزشون همیشه برق میزد و کلاه شاپو یه وری روی سرشون همیشه تمیز و مرتب بود.
جالب اونجاست که اینا که اینجوری به این قسمت وسائل نقلیه عمومی حال میدادن، صرفا راننده این اتوبوسها محسوب میشدن و همه هزینه های این تزئینات رو از جیب خودشون می پرداختن. همسران ایشان برای پنجره کنار راننده و پیشانی اتوبوس پرده می دوختند تا آقا رو آفتاب اذیت نکنه.
اونزمان هم در خیلی از کارگاههای نجاری، آهنگری, تراشکاری و غیره, کارگرها و استادکارها کمدهای کوچکی برای تعویض لباسهاشون داشتن. اما اون کمدهای چوبی یا فلزی, یه تفاوت اساسی با امروز داشت.
آنچه به قدری ورق فلزی و غیره روح میدمد, دل آدمی است !
وقتی اوستا یا کارگرها در کمد لباسشون رو باز میکردن، انگار با گوشه ای از اطاقشون توی خونه مواجه میشدن. روی در هر کمد و داخلش, یه جور تزئین و چیدمان شده بود. در و دیوار این اطاقک ها پر از عکس خواننده و هنرپیشه های اونروز بود که در کنار کلی چیزهای تزئینی دیگه مثل شانه, عطر, صابون معطر و غیره با سلیقه هر چه تمام ” دکوری ” چیده شده بودند.
اونا که برای کمد لباسهاشون اینطور دل میدادن, دکوراسیون اونم هم هر چند ماه در میان بکلی عوض میکردن. به این ترتیب فضا و عطر این ” لانه دل ” باعث میشد کار تکراری و ملال آور هر روز, دیگه چندان خسته کننده نباشه. اگر من و شما بیشتر فرصت داشتیم, از این دست خاطرات بسیار هست.
اما آنچه به کار این کانال اینستاگرام مربوط میشه، طبع نازک آهنگرهای اونزمان است. این آهنگرها که کارشون بسیار سنگین و پر و بالشان همیشه خدا سیاه و ذغالی بود, با هر در و پنجره و حفاظ آهنی که دست مردم میدادن، یه نقاشی زیبای دلی هم ضمیمه اش میکردن که با هر بیننده گذر یه عالمه سخن داشت !
اونزمان آهنگرها با هر در و پنجره و حفاظ آهنی که دست مردم میدادن، یه نقاشی زیبای دلی هم ضمیمه اش میکردن که با هر بیننده گذر یه عالمه سخن داشت !
با آرزوی کوچ هرچه سریعتر ” کرونا ” از جهان و ایران و سلامتی برای همه عزیزان, باتفاق به عکس تعدادی از این دل ساخته ها, دل میدیم که به همت ” تهرون فریم ” ثبت و ضبط میشه.
در گذشته گرچه تکنولوژی اینهمه پیشرفت نداشت, اما طبع استادکاران آهنگر بسیار نازک تر از امروز بود !
